Terug naar overzicht

Interview met Susanne van Tuijl, huisarts en antroposofisch arts

Per 1 oktober 2025 verwelkomt Widar Susanne van Tuijl als antroposofisch huisarts. Op maandag en woensdag zal zij werkzaam zijn in Praktijk van  Drie. Wie is de nieuwe huisarts en wat heeft haar naar Widar gebracht?
Redactie Widar Nieuws sprak haar hierover deze zomer.

Niet elke arts kiest ervoor om antroposofisch huisarts te worden. Hoe is dat bij jou gegaan?

“Tijdens de studie geneeskunde heb ik eerst geleerd wat de basis is voor de reguliere, natuurwetenschappelijke kennis en daar ben ik blij om. Maar tijdens mijn studie heb ik ook een opleiding voor homeopathie gedaan, dus ik ben al vroeg mijn horizon gaan verbreden. De antroposofische geneeskunde kende ik toen nog niet. Daar ben ik mee in aanraking gekomen tijdens mijn opleiding voor huisarts. De antroposofische medicamenten vertegenwoordigen weer een andere wereld dan de homeopathie. Daar valt dus veel in te ontdekken en te leren. Voor mij is kritisch nadenken en open staan voor vernieuwende gezichtspunten altijd  richtinggevend geweest. Vanaf het derde jaar van de huisartsenopleiding heb ik in antroposofische therapeutica gewerkt: in Den Haag, Leiden en Haarlem. Alles bij elkaar heb ik nu 17 jaar als integraal werkende arts achter me.”

Je hebt dus een zeer rijke ervaring als huisarts en je hebt steeds in antroposofische huisartsenpraktijken gewerkt. Wat trekt jou specifiek aan hierin?

“Het is heel fijn om collega’s te hebben die naast hun kennis van de antroposofische geneeskunde ook de reguliere huisartsgeneeskunde beheersen. In een antroposofische huisartsenpraktijk werken artsen en therapeuten samen, zodat je allerlei mogelijkheden hebt om aan de genezing van een patiënt bij te dragen. Met elkaar schep je zo een bedding voor de patiënten. Dat je met elkaar echt een gemeenschap vormt, trekt me bijzonder aan. Ik heb ook het geluk gehad dat ik in de loop van de tijd verschillende zeer dierbare leermeesters heb gehad, zoals Joost Laceulle in Haarlem, en ook Guus van der Bie, een van mijn voorgangers in Widar. Ik heb bij elke verbindende stap die ik deed, het gevoel gehad: Hier moet ik zijn!”

Nu neem je afscheid van het therapeuticum in Haarlem en ga je bij Widar beginnen…

“Dat besluit had aanvankelijk in de eerste plaats te maken met onze gezinssituatie. Door omstandigheden bleek het een paar jaar geleden al noodzakelijk de grotestadsdrukte te verlaten en naar een rustiger oord te verhuizen met meer natuur dan Leiden, waar we tot nu toe wonen. We dachten aan de omgeving van Zeist, maar konden, hoe we ook ons best deden, geen huis vinden. Steeds als we toe wilden happen en opbelden naar de makelaar, bleek het huis verkocht te zijn. En toch had ik steeds het gevoel: Hier moet ik zijn!”

Het levenslot riep?

“Ja, zo kun je het zeggen, maar de werkelijkheid werkte niet mee. Dit voorjaar fietste ik weer tevergeefs rond in de gemeente Zeist. Toen kwam het moment dat ik dacht: nu weet ik het echt niet meer, ik moet het opgeven! Als wij het niet meer weten als mensen… Daarna kwam ik een vrouw met een kind tegen. Mij viel de creatieve, levendige manier op waarmee ze met het kind omging. Aan haar vroeg ik de weg naar het station (mijn telefoon was inmiddels leeg). We kwamen in gesprek en ze vroeg waarom ik daar zo maar rondfietste. En toen gebeurde er een wonder: ‘Je bent op zoek naar een huis? Misschien is ons huis iets voor jullie…’ ”

En toen kwam Widar om de hoek kijken?

“De huisartsen in Widar zochten contact met mij, toen ze hoorden dat ik in de gemeente Zeist zou komen wonen en een nieuwe werkplek zocht. Ze vertelden dat er in Widar meer behoefte aan antroposofische huisartsenzorg was, dan ze nu konden bieden. Ze wilden graag kennismaken, zodat we wederzijds konden kijken of deze werkplek bij me zou passen. Die kennismaking smaakte absoluut naar meer. Toen kort daarop Marjolein van den Brink vertelde dat ze bij Widar zou stoppen, was meteen duidelijk dat ik haar zou gaan opvolgen! Ik ga samenwerken met Sander Noordzij en Caecilia Verlinden in de Praktijk van Drie. Zo is het dus gelopen. Ik heb het gevoel dat het bedoeld is dat ik hier ben! Je weet natuurlijk nooit hoe het leven loopt, dat blijkt wel uit mijn verhaal. Maar ik hoop dat we de rest van ons leven hier kunnen blijven. Ik heb er ook ontzettend veel zin in om in Widar te komen werken.”

Susanne van Tuijl is 49 jaar en moeder van twee zoons.